606

اغراق نیست که بگم من بیشتر ازدردونه استرس روز اول مدرسه اش رو داشتم، و چقدر خدا رو شکر میکنم که پیش دبستانی رفت و خیلی از استرس هاش کم شد

نگرانی ناشی از مدرسه ای شدن دردونه باعث یادآوری ناراحتی های قبلیم از اینکه چرا اصلا کارمند شدم و چرا سرکار میرم و ... شد

با همین فکرها خوابیدم، وقتی بیدار شدم نمیدونم ساعت چند شب بود ولی به ذهنم رسید که امکان داشت دردونه خدای ناکرده بیمار باشه و من کار کنم

پس خدا رو شکر کنم که سالمه و درآمد ناشی از این همه سختی ، صرف خوشحالی و برآورده شدن نیازهای عادیش میشه

 

 

هرچی خدا رو بابت سلامتی دردونه شکر کنم کمه

پ.ن. این پست رو نوشتم تا مواقع مشابه یادآورم باشه:)