دوربین که روش میاد شروع میکنه اشک ریختن، که یعنی میشه من بتونم برم تو استادیوم! اطرافیانش دلداریش میدن
با همون اشک و آه میگه: یعنی من برم تو استادیوم بعدش مردم هم برام مهم نیست:/
ما هیچ، ما نگاه
پ.ن. تجربه بهم ثابت کرده رفتار هیچ کسی رو قضاوت نکنم، فقط دعا میکنم هیـــــــــــــچ وقت زندگی برام تا این حد پوچ و بی معنی نشه
شده تا حالا دلتون بخواد بچه تون رو بزنید؟!
گاهی من اینطوری میشم، خصوصا اوقاتی که سعی درکنترل تمام عجله، خشم، یا ناراحتی درونی ام دارم و تا حد ممکن آروم برخورد میکنم و دردونه هم در مقابل با آرامش تمام به کار خودش میرسه، و گوش به حرف نمیده:دی
اینطور مواقع یا نهایتا ولوم صدام میره بالا، یا بهش میگم دلم میخواد بزنمت و اینطوری دردونه متوجه بازیگوشی بیش از حدش میشه، و البته همیشه شاکی ام میشه که چرا صدات رفت بالا یا این جمله رو گفتی!!! من که توراه انجام خواسته ات بووووودم!!!
دردونه میگه میدونی نامحرم نباید موهامو ببینه (از اونجا که یه هویی مطرح میکنه)میپرسم چطور؟
میگه: آخه اگه ببینه خدا آتیش میریزه رو سرمون...
حقا و انصافا برای توصیف خدا برای بچه ها کمی ذوق نداشته مون رو به کار بگیریم بهتر نیست؟؟
پ.ن.دیشب دردونه خودخواسته برای خدا نامه نوشت، به جرات میگم از ده تا جمله اش نصفش تشکر از مهربونی خدا بود:)
انقدر این روزها برای جنین و نوزادان اطرافیانم مشکل پیش اومده و میاد، که جدا از بارداری ترس پیدا کردم:((
یه زمانی یکی (بماند کی) میگفت به درجه ای از پیشرفت در علم پزشکی رسیدیم که دیگه توی ایران جنین و نوزادی از دست نمیره!!
نمیدونم دقیقا منظورش کدوم ایران بود!
