دردونه با هیجان از مدرسه و اذیت هایی که دوستاش کردن تعریف میکنه، تمام سعیم رو میکنم که خودم رو همدل باهاش نشون بدم، ولی ناخودآگاه (با توجه به مهم نبودن موضوع در ذهنم)قسمتی از حواسم میره به حرکات بدنش هنگام تعریف ماوقع، و حتی گاهی خنده ام میگیره از شور و حرارت بیان بعضی جملاتش...
بیشتر که فکر میکنم متوجه میشم چرا گاهی اوقات وسط بیان هیجانی صحبت هام، تنها نگرانی آقای همسر، بعضی حرکات اغراق آمیز بدنمه!!!
به دردونه میگم یه جایزه برات گرفتم،که خیلی خوبه
میگه: تبلته؟
+نه
-گوشیه؟
+نه
گزینه دیگه ای نمیده:/
دیشب به این فکر میکردم که عنوان وبم درست نیست، یا من مرتبط باهاش پست نمیذارم
اینجا بیشتر از منه ی من، من با همه نقش های اجتماعیمه که همه شون من نیست!!
و این باعث شد نگران خودم بشم
دردونه رو خودم رسوندم مدرسه، بهش تاکید میکنم که صبحانه اش رو بخوره، یه هو همکلاسیش میگه: مامانِ دردونه، براش از اون نون خوشمزه ها بذار:دی
یعنی تا ساعت یک من پر از برنامه و ایده برای بعدازظهرم که میرم خونه، از این ساعت به بعد یکی یکی کنسل میشه تا میرسه به هرچی مجبور باشم:((
پ.ن. شاید پست دیگه ای هم با این مضمون داشته باشم، احتمالا:دی
