به شدت از بحث های سیاسی گریزونم
ولی یاد بگیریم فرای خط سیاسی واقعیات رو ببینیم، هییییچ انسانی معصوم نیست، دوست داریم طرفدار شخصیتی یا جناحی باشیم، باشیم ولی خطاها رو بپذیریم، حتی اگر نه به اندازه تاثیرشون، حداقل به بهونه ممکن الخطا بودن بشر هم که شده!
حساسیت به پنیر پیتزا و قارچ لذت چشیدن یا امتحان کردن رسپی خیلی از غذاها رو ازم گرفته:(((
کسی جایگزینی براش سراغ نداره؟
دنبال یه پستی تو وب میگشتم، دیدم علیرغم خواستم، خیلی از پست ها درمورد دردونه است!!!
مادر که میشی دیگه هیچ جوره خودِ خودت نیستی!
وقتی دردونه پابه پای من گوجه سبز میخوره
و انقدررررر دلش میره، که برای اولین بار یه دونات پر از کاکائو رو طلب میکنه:دی
نمیدونم چرا مناظره ها اینقدرررررررر حالم رو بد میکنه!!
اصراری به دیدنش ندارم، اصرار چیه، سرسوزن تمایل هم نیست، ولی آقای همسر که میبینه، توفیق اجباری شامل حالمان میشود که مناظره که هیچ، تحلیل همه ی بخش های خبری در این زمینه رو هم میشنوم (نمی بینم:دی)!!!
دختر یعنی
اجازه بده بخوابی، و کنارت آروم بازی کنه، و وقتی بیدار شدی، دستت رو بگیره ببره روی همه میزها، کابینت ها، و حتی در و دیوار رو نشونت بده، که برات دستمال کشی کرده:***
وقتی معده ات از درد در شرف پکیدنه، و گرسنه میشین، چی میخورین؟؟!!
پ.ن.یاد کتاب دردونه افتادم که یه موش بازیگوش میره بیرون خونه دنبال غذا، و از همه حیوانات میپرسه گرسنه بشی چی میخوری:دی
قبلترها گفته بودم به نظرم خانواده آقای همسر خیلی سازش کارن (گفته بودم؟؟؟)
این وقتی برام مهم شد که فهمیدم این رفتار آقای همسر ارثیه و خیلی نباید انتظار اصلاحش رو اون هم در کوتاه مدت داشته باشم
دیشب رفتیم برای اقای برادرشوهر و همسرشون مهریه تعیین کردیم (ایم نه اند کردند) با این که خواسته های خانواده عروس واقعا زیاد بود، و با خواست خانواده آقای همسر خیلی تفاوت داشت، ولی بدون کوچکترین بحثی موافقت کردند
انگار که توانایی هیچ مخالفتی ندارن!!! در صورتی که از نظر من هیچ دلیلی برای این همه صبوری نبود، چون نه دختر و نه خانواده اش از هیچ نظر نسبت به خانواده آقای همسر و داماد برتری ندارن، حتی هنوز رابطه عاطفیی شکل نگرفته که صبوری بطلبه!
شاید به نظر یه جاریه بدجنس بیام الان، ولی بیشتر یک همسر نگران برای آینده ام:(
